Ik weet niet precies wanneer het begon. Maar ik weet nog wel dat ik als kind vaak werd teruggevonden met een pen in de hand. Alsof dat ding een verlengstuk van mezelf was, een soort toverstaf die chaos kon ordenen, stiltes kon vullen, of net kon laten spreken. Mijn schriftjes waren mijn geheime schatkisten: vol werelden waar verdriet en vreugde samen konden zijn. Waar mijn verhaal kon gezien worden en stilte bracht in mijn hoofd.
Nu, jaren later, weet ik nog altijd: als ik weer begin te schrijven, is dat een goed teken. Het betekent dat ik geland ben, dat mijn systeem genoeg rust en veiligheid voelt om creatief te mogen zijn. Dat ik op tijd op de rem kan gaan staan, dat ik opnieuw aan het luisteren ben. Dat ik ruimte maak voor mezelf in een wereld dat niet altijd een sprookje is. Als mijn pen papier raakt, zakt mijn adem weer dieper in mijn lijf en weet ik opnieuw wat het is om gewoon te “zijn”.
Als schrijven stilvalt, weet ik ook: er is iets aan de hand. Dan staat mijn zenuwstelsel op scherp. Dan heb ik mezelf ergens onderweg een beetje verloren. Mijn hoofd wordt zwaarder, hoofdpijn in de avond. Piekeren bij het naar bed gaan, veel sneller wakker dan ik zou willen.
Op deze manier kijk ik ook naar jou, naar jouw herstel. Wat wil jouw lichaam jou vertellen? Wat wil gehoord en gevoeld worden, erkend? Soms is het subtiel. Soms luid. Maar het lichaam liegt nooit.
Sommigen weten dat ik ook tijdens mijn sessies veel schrijf. Dit is niet voor de administratie, maar als anker. Als erkenning van wat geleefd werd in jou. Soms een zin die blijft hangen. Soms één woord dat alles zegt. Zo krijgt jouw verhaal ook een plek. Zichtbaar, voelbaar, echt.
Bij het schrijven van dit verhaal denk ik aan Mai, één van mijn katten. Ons Mai is meester in het beheersen van haar balans. Letterlijk – op haar lievelingstak in ons bos, maar ook figuurlijk: ze voelt haarfijn aan wanneer haar iets te veel is. Ze trekt zich terug, ze ontlaadt, ze rekt zich uit, ze geeuwt. Ze laat haar lijfje spreken. En als ze voelt dat mijn energie niet juist zit? Moet je niet denken dat ze graag in mijn buurt is. Duidelijk zendt ze uit: oké Lindsey, kom maar eerst even terug in balans, we zien elkaar straks wel weer.
Geweldig toch?
Wij mensen mogen daar iets van leren. Van die instinctieve wijsheid. Van dat luisteren naar je lijf vóór je over het randje gaat.
Balans is geen eindbestemming. Het is een voortdurende afstemming. Zoals Mai haar staart beweegt om in evenwicht te blijven, zo mogen wij leren voelen: Wat klopt nu? Wat heb ik nodig om stevig te blijven, op mijn tak?
En deze blog? Die is er omdat mijn pen opnieuw beweegt. Omdat ik ruimte voel om te delen wat me raakt, verwondert, uitdaagt. Het is een signaal dat mijn systeem zacht staat. Dat ik trouw ben aan mezelf.
Deze blog is dus geen verplichting, geen ‘content’. Het is een uitnodiging.
Voor mezelf, om stil te staan en te delen wat me raakt.
En voor jou, als lezer, om mee te wandelen in wat herkenbaar is.
Soms gaat het over therapie, over het lichaam, over veiligheid.
Soms over dieren, natuur, of mijn leven in het bos en de wonderlijke kronkels van het leven. En neem gerust jouw kat even op schoot, ze weet je meer te vertellen dan je soms zelf denkt.
Liefs
Lindsey
