Zoals sommigen onder jullie al konden opmerken: ik ben de trotste eigenaar van een klein hondje, een chihuahua. Onze Luuk, of Luukske voor de vrienden.
Als ik aan mensen vertel dat ik een chihuahua heb, voel en hoor ik door de regels door een soort van oordeel.
Mensen die zich niet kunnen inhouden, vragen of zeggen dan vaak: “Oh neen, zo een “kefferke”, een “kuitenbijterke”, “zo een agressief ding?”, “steek jij dat ook altijd in jouw sjakosj?”
Ik kijk hen dan met een redelijk strak gezicht aan en door mijn hoofd speelt opnieuw de gedachte “daar gaan we weer”. Het label wordt weer geplakt, zonder dat iemand hem écht gezien heeft. Een oordeel naar hem, maar ook naar mij.
Herken jij dat ook? Een label krijgen zonder dat iemand jou écht kent?
Toen ik Luuk voor het eerst in mijn handen hield, dacht ik niet aan een label.
Ik voelde: hij is klein. Gevoelig. Fragiel. Zacht.
Maar ook: vol potentieel en avontuur. Helemaal klaar om op ontdekking te gaan.
Wat zou er gebeuren als ik hem niet vastpinde op wat hij ‘waarschijnlijk’ is?
Wat als ik hem de tijd gaf om zichzelf te worden?
Dus ik observeerde hem.
Ik luisterde naar de tekens van zijn lichaam.
Ik liet hem niet over zijn grenzen gaan, maar ik liet hem er ook niet te veel in.
Ik gaf hem de wereld. Nog voor hij één jaar oud werd, had hij rivieren en meren in Bosnië, Montenegro en Albanië gezien. Zijn pootjes raakten voor het eerst de zee, zijn neusje rook nieuwe geuren, zijn lijfje voelde vrijheid. Hij ontdekte zijn lievelingskostje. Ik kon de supermarkt in Italië niet voorbij alvorens een stop te maken voor zijn favoriete “simmenthal” vlees.
Hij leerde waar het veilig was en waar hij zichzelf kon zijn. Ik zette geen hek rond zijn gevoeligheid. Ik zei niet “jij bent nu eenmaal klein en fragiel”. Ik zei: “hier is ruimte. Ga maar voelen, proeven en ontdekken”. “Als het mis gaat, dan lossen we dat wel op”. Dat laatste gebeurde meermaals. In vele landen weet ik nu wel een goede dierenarts zijn.
Hij ontdekte, hij groeide. Niet tot een andere hond, maar tot de mooiste versie van zichzelf. Vol vertrouwen, met volle borst trotseert hij moeilijke momenten. Geen enkele berg lijkt voor hem te hoog. In het lijfje van een chihuahua, maar met het lef en kracht van een pitbull. Nog steeds is hij gevoelig, maar deze gevoeligheid belemmert hem niet. Het wordt niet geleefd door zijn angst, zijn energie blijft hoog. Hij zit niet gevangen in stress, hij gedijt in vol vertrouwen.
Omdat hij gezien werd.
Geloofd werd.
Dat is ook hoe ik naar mensen kijk. Sommigen krijgen een naam of label opgeplakt: HSP, prikkelgevoelig, ADHD, ADD, bipolair,... Dat zit toch in de genen? En als het er zit, kan je er toch weinig aan doen? Daar zit je dan. Met meer duidelijkheid die vaak enorm waardevol is in haar erkenning, maar jou niet altijd laat bewegen naar verandering of groei.
Wat ik zie is dat die gevoeligheid vaak ook een antwoord is op een wereld die niet altijd afgestemd is.
Daarom geloof ik niet zo in een hokje.
Ik geloof in het hele verhaal.
In luisteren, vertragen en afstemmen.
Niet om te weten “wat je bent”, maar om te voelen “waar komt dit vandaan?”
En: “wat heb jij nodig om te mogen groeien?”
Zoals Luuk.
Die zichzelf mocht worden omdat hij mocht reizen, ontdekken, vallen, opstaan, en rusten in een veilige nabijheid.
Je bent geen diagnose.
Geen etiket.
Je bent een verhaal.
En dat verhaal verdient het om helemaal verteld te worden.
Liefs
Lindsey