Ik weet niet precies wanneer het begon. Maar ik weet nog wel dat ik als kind vaak werd teruggevonden met een pen in de hand. Alsof dat ding een verlengstuk van mezelf was, een soort toverstaf die chaos kon ordenen, stiltes kon vullen, of net kon laten spreken. Mijn schriftjes waren mijn geheime schatkisten: vol werelden waar verdriet en vreugde samen konden zijn. Waar mijn verhaal kon gezien worden en stilte bracht in mijn hoofd.